week 30

Het einde van onze reis is voor ons begonnen. Het plan om nog bij een community langs te gaan is aangepast. 
Onderweg naar een mooi plekje een community in opbouw zijn we nog langs een mooi plekje geweest waar we het begin van de reis geweest zijn. Toendertijd onze eerste ofroad weg die we heel spannend vonden, en nu dachten is dit alles. Waren we daar toen zo in spanning en enthousiast over, we hebben nu al zoveel verschillende soorten wegen meegemaakt dat deze eigenlijk niets voorstelde, we moesten er beide wel erg om lachen. Na deze lieve mensen bezocht te hebben reden we door naar Or en Noam die in een prachtig stukje groen wonen in een dome. Best primitief maar ze hebben in die paar jaar al heel wat werk verzet om het land mooier en gebruiksvriendelijker te maken. Watersysteem aangelegd om alle nieuwe bomen makkelijker te kunnen voorzien van water. 
Wouter heeft hard gewerd en gehakt om nog meer leidingen weg te werken in de grond. Even lekker buffelen. Voor ons was dit een hele fijne plek om te zijn, maar helaas geen kinderen voor onze kinderen. Zoals ze zeggen als je kinderen het leuk hebben is het voor de ouders ook leuk, en dat is helemaal waar. We zagen Kay weer een beetje afzakken en zich enorm vervelen. 
Dus werden er nieuwe plannen gemaakt, welke veel tijd en energie kosten in je hoofd, want waar doe je goed aan. Andere plekjes zoeken waar kinderen van allerlei leeftijden zijn en die ook nog eens leuk zijn voor ons is een soort van bijna onmogelijke opgave. Op een aantal plekken wel mogelijk maar dan had je een soort van programma waar je deel aan kan/moet nemen en dat is niet wat we nu zoeken. We willen graag meehelpen om een landje mooier te maken, maar zonder al te veel verplichtingen. 
Na lang nadenken toch maar besloten zuidelijk te gaan en naar Mikki's p;ace, de camping waar we heel december gestaan hebben. Hopende dat er voor alle kids nog kinderen aanwezig zijn. Voor Kay wisten we iig dat er nog twee waren. Toen de knoop was doorgehakt zag je Kay meteen opknappen, uit zich zelf schone kleren, haren goed kammen en ons helpen met klusjes. Wat een verschil zeg. 

We reden met een hele andere vibe dan in december naar Mikki's, bij aankomst genoten we wel van de rust, want het is hier nu niet helemaal vol zoals in december. We creëren een heerlijk cosi plekje, de kinderen zijn meteen aan het spelen en ondanks dat we er nu een hele dag pas zijn, hebben we al verschillende mooie mensen ontmoet en fijne gesprekken gehad. Niets moet en alles kan hier ofwel genieten en fijn terugkijken op de afgelopen periode. Als de vibe blijft zoals hij nu is blijven we hier tot we terug rijden naar Nederland, genieten we van spelende kinderen, een verkoelend zwembad, hondjes opvoeden en vooral even settelen en niet te hoeven nadenken waar heen gaan en zullen de kids het daar wel leuk hebben. 

De hondjes doen het best heel goed, die kleine izar is echt een pup die lekker op ontdekking is met zijn tandjes, maar ook best goed kan luisteren en ook best goed weet wat wel en niet mag en dus bewust niet kan luisteren. Na een dagje aan de lijn kan hij ook hier weer los en weet hij dat hij bij de camper moet blijven. 
Izar is een echte zwemmer, bij Or en Noam zag ik op het ene moment een droge hond en een korte tijd later een natte, hij was even zelf naar de vijver geweest om te gaan zwemmen en kikkers te vangen. Emmers met water die we aan het sjouwen waren om de boompjes water te geven voldoen ook prima als zwembad, dus ook hier bij Mikki's maar een teiltje water neergezet waar hij heerlijk in gaat liggen. 
Harvey vind het nog steeds spannend, maar ik hoop dat als we langer op 1 plekje zijn hij wat vrijer wordt, hij komt iig al regelmatig even buiten kijken uit zich zelf. Het is echt een veel te lieve hond die nog een hele weg te gaan heeft, maar zich bij ons iig al wel enorm fijn voelt. 

We hebben afgelopen week zo goed als geen foto's gemaakt, het was echt een weekje om te voelen en niet een om vast te leggen op beeld.