Einde van onze 9 maanden

3 weken Terschelling zitten er weer op. De eerste periode op Terschelling tussen alle vakantiegangers vond ik lastig, contact met reizigers of vakantiegangers is toch echt anders, je deelt een passie met reizigers en niet met vakantiegangers. 
Na een tijdje verandere de contacten en hebben we ook hier weer heel wat mooie nieuwe mensen ontmoet, hun verhaal mogen horen over hun leven als melkveehouder en andere die op Terschelling wonen. Ik vind het mooi ieder zijn passie te mogen zien en mee mogen ervaren/voelen in hun verhalen. En vanuit hun kant hun interesse in onze reis en manier van leven en de stap weer naar het leven in een huis met werk en school. 

We keken al anders tegen het onderwijssysteem aan omdat Kay uitgevallen is binnen dit systeem, dus sceptisch zijn we nu nog een beetje meer en hebben we nog meer dan ooit het welzijn van onze drie kinderen hoog staan, en dan met namen in het schoolgebeuren. Welzijn houd voor ons iig NIET in dat je persee moet doen wat het systeem zegt dat je zou moeten doen, welzijn houd voor ons WEL in dat onze kinderen lol hebben in het hele leven wat ze hebben, dat ze leren en groeien en bloeien op allerlei plekkken, plekken die veilig voor hen zijn en voelen. Als ze veilig op groeien en leren wie ze echt zijn, wat ze zijn en wat ze kunnen vanuit eigen intrensieke motivatie kunnen ze altijd bij hem zelf blijven en goede bewuste keuzes maken die uit hen zelf komen en niet opgelegd zijn door een ander of door opgevoede normen en waarden. 

School moet ten alle tijden een veilige omgeving zijn waar een kind nog meer tot bloei en ontwikkeling mag en kan komen. Blijkt dat stukje niet geboden te kunnen worden dan zullen we daar actie op ondernemen, Sterre heeft zich de afgelopen jaren niet ten volle kunnen ontwikkelen zoals ze zelf had gewild op school en dit komt doordat er niet vaak genoeg rust was in de klas en er voor Sterre af en toe echt een onveilig of onbegrepen gevoel bij was. 
 

Voor Kay liggen de papieren klaar bij het medisch team, het team dat aan de hand van al zijn papierwerk gaat beslissen of ze akkoord gaan met onze vraag tot vrijstelling van de leerplicht, spannend is dat wel helemaal wetende dat dit nog maanden kan duren voor ze aan zijn dossier beginnen. Hopelijl kan hij iig tot die tijd weer naar Digibende waar hij na de vrijstelling ook heen gaat. 
Tot die tijd zag hij zelf ook in dat hele dagem thuis zitten geen optie was, dus een baantje was zijn plan. En als Kay iets heel graag wil dan regelt hij dat. Baantje zoeken bij de supermarkt en de volgende dag heeft hij een afspraak gemaakt om volgende week op gesprek te komen. Heerlijk, regelt alles zelf en stelt vragen als hij onduidelijkheden heeft of meer wil weten. Genieten is dat weer zon stap die hij kan zetten. 
 

Birk heeft nog de tijd tot februari voor hij echt naar school moet, we gaan dan ook met hem op twee scholen kijken en voelen voor we hem zomaar op dezelfde school plaatsen als Sterre. 

Ook hebben we op de camping iemand mogen ontmoeten die mij weer verder op weg heeft geholpen met interne groeiprocessen. In onze visie gebeurd alles in het leven met een reden, en dat begint al met de plek waar je geboren wordt, het gezin waarin je opgroeid, je hebt zelf voor dat gezin gekozen met een reden, en daaruit volgt je verdere pad in deze periode  van aardse zijn. 
Bijna 9 maanden lang had ik last van mijn nek, tussendoor bij de kraker geweest wat even rust gaf maar niet heel lang. Zulke klachten los je niet altijd op met een kraker, vaker is het een intern iets wat je met jezelf op moet lossen, waar je even doorheen gaat, doorvoelen en doorleven. Sinds drie dagen is mijn nekpijn drastisch verminderd, ik heb weer een stukje doorleeft iets wat mij deze keer heel diep geraakt heeft, iets wat is altijd al wel kon benoemen als een pijn punt maar dus nog niet doorleeft had. 
De nachten erna waten bijzonder, er gebeurde veel op dat gebied in de nacht, deels bewust wakker, deels ging het verder in mijn slaap. Ik had dit zo nog nooit (bewust) meegemaakt, gevoelt, ervaren. 
 

Net op de boot al zwaaiend naar de vriendjes en vriendinnetjes van Sterre en Birk voelde het even zwaar, nu gaan we echt bijna naar huis. Dinsdag mogen we weer ons huis in. Het eindjes zit er echt aan te komen nu, zin in jazeker, maar stiekem toch ook niet helemaal. 
Tot we weer naar huis kunnen gaan we eerst nog wat lieve vrienden en familie bezoeken die we niet zo heel erg vaak zien. Vanavond mogen we mee eten bij Bram en AnneMarie met Boris en Linde die we zon 5 jaar geleden in India ontmoet hebben. Even lekker bijkletsen. Morgen bijkletsen met Tante Marja op een dagcamping bij hun in de buurt. 
 

Dit was denk ik de een na laatste blog, over een tijdje als we weer even in ons huis hebben kunnen landen, de school iig voor Sterre weer begonnen is, Wouter weer aan het werk is en we weer in het andere leven leven zal ik nog een update doen hoe ons dat vergaat. 
 

Alles gebeurt met een reden en we zien het leven met veel plezier en blijdschap verder tegemoet en zullen nog meer gaan vieren en genieten. 
 

Ik wil jullie enorm bedanken voor het lezen van mijn verslagje elke keer. Wat wij heel erg leuk vonden en erg van genoten waren de berichtjes die jullie achterlieten voor ons of de vragen stelden als je die had want dat vinden wij enorm fijn. 
Soms had ik geen zin of energie om een verslagje te schrijven en soms konden jullie dat misschien wel merken in een verslagje, maar ik wilde jullie graag toch op de hoogte brengen, maar ook voor mezelf de reis op deze manier bijhouden want je vergeet heel snel wanneer je wat gedaan hebt en waar je wie ontmoet hebt. 
 

Dank jullie wel en iedereen is altijd welkom om live ons verhalen aan te horen, foto's te komen bekijken en wij zijn natuurlijk ook zeer benieuwd naar hoe jullie afgelopen maanden verlopen zijn.