Week 23

We zijn alweer ruim over de helf van onze reis, een reis waarvan je vooraf niet kan bedenken hoe die gaat verlopen. Dat het een innerlijke en gezinsreis werd dat was wat we wel al wisten, maar hoe die zou verlopen niet. 
Tijdens de reis komen verschillende onderwerpen met regelmaat aan bod, schoolsysteem, hoe willen we straks verder, hoe gaat het tot nu toe, wat willen we de komende tijd nog doen. 
 

Het stuk over het nederlandseschoolsysteem is iets waar we al langer mee lopen, maar waar we tijdens de reis wel nog meer mee bezig zijn over hoe we het eigenlijl graag zouden willen doen. Helaas voor straks nog niet meteen haalbaar, maar ook in het systeem kan je kijken wat wel en niet past bij je kind en wat wel of niet goed is voor je kind, en daar dan actie op ondernemen. Dat is iig hoe we het straks gaan doen, beter naar onze kids hun energie level kijken en naar waar de behoefte ligt aan wat ze dan willen leren, kunnen ze dat op school bieden prima, zo niet dan gaan we daar thuis mee aan de slag. Een kind laat namelijk zelf zien waar het op dat moment open voor staat om op te nemen en niet zijn wij en de overheid degene die bepalen wanneer ze wat moeten leren. 
 

Afgelopen week zijn we via Montenegro Albanie in gereden. In Montenegro hebben we drie nachten op een fijn plekje met andere kinderen gestaan, Sterre haar taallessen hebben we dan ook laten vervallen en ingeruild voor spelen met de engelstalige kinderen. 
 

Albanie inrijden ging makkelijker dan we bedacht hadden, aangezien in Montenegro ze wat eea vroegen over invoeren van alcohol ed en als je dan zegt dat je niet rookt vragen ze het nog maar een keer want dat geloven ze namelijk niet, iedereen rookt daar. 
 

Helaas kreeg de rit vrij snel een heftig emotione wending. Bij de doana zagen we een koppel Poolse samen op de motor. Een half uur na de grens zagen we deze mensen weer maar dan levenloos op de weg met hun helmen nog op. Van de motor was ook niet heel veel meer over. 
Ik begrijp nu waarom dode mensen bij een ongeval afgedekt worden met een laken, dat fenomeen kennen ze hier nog niet denk ik of de politie heeft geen lakens bij zich. 
De dood hoort bij het leven en het gebeurt wanneer je klaar bent in dit leven om daarna in een andere lijf weer verder te gaan met je pad. Dit stukje is waar wij echt in geloven, maar op zon moment voelt dat toch echt even helemaal anders. 
 

We genieten nu een aantal nachten op een hele fijne, relaxte, chille camping bij Kruje. Vanaf hier te voet naar het dorp en lekker genieten van de cultuur. Albanie voelt een beetje aan als India. Shopjes, restaurantjes, bedrijfjes en op de snelweg is 80km de max. Gelukkig rijden ze hier wel aan hun eigen kant van de weg en niet drie lagen dik ipv een. Ook de geur komt vaak overeen als er weer ergens wat opgestookt wordt. De natuur is hier prachtig, bergen , riviertjes, veel groen. 

Morgen rijden we door naar de hoofdstad, ik ben erg benieuwd hoe de route is en hoe dat gaat voelen.